Łączenie materiałów tradycyjnych

Energia powierzchniowa jest miarą tego, jak łatwo określona ciecz rozpływa się na powierzchni, co nazywa się również zwilżaniem. Materiały o wysokiej energii powierzchniowej są podatne na zwilżanie i łatwo je skleić, natomiast materiały o niskiej energii powierzchniowej są odporne na zwilżanie i trudniej je skleić. Energia powierzchniowa sprawia, że łatwo np. skleić metale, a trudno skleić niektóre tworzywa sztuczne.​

​Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami występuje cała gama podłoży o średnich energiach powierzchniowych – nadających się do klejenia, ale każde z ich ma swoje własne uwarunkowania. Ta grupa obejmuje tradycyjne materiały, takie jak szkło, ceramikę i beton, a także inne, jak drewno, skóra i tkanina (zarówno naturalna, jak i syntetyczna). W wielu przypadkach projektanci wybierają konkretny materiał ze względu na jego wygląd, co może również wpływać na wybór kleju.​

Istnieje szeroka gama tkanin, od naturalnych materiałów, takich jak bawełna czy wełna, po tworzywa syntetyczne wykonane z tworzyw sztucznych (np. poliester) także o średniej lub niskiej energii powierzchniowej (LSE). Typowe zastosowania, w których klejenie jest lepsze niż zszywanie, obejmują wyłożenia podłogowe i siedziska, a także niektóre ubrania i akcesoria odzieżowe. Problemy dotyczące klejenia tkanin dotyczą zwykle materiału podstawowego włókien, a nie tkanej struktury. ​​

Pojęcie „skóry” odnosi się do garbowanej skóry zwierzęcej i jest to materiał ceniony za trwały, ale także elastyczny charakter. Najczęściej stosuje się ją w odzieży, artykułach sportowych i meblach, często przy zastosowaniach, w których wymagane jest, żeby szew nie był widoczny. Tylna część skóry jest na ogół porowata i łatwo ją skleić, ale wykończenie strony zewnętrznej może zawierać na swojej powierzchni olej lub pigmenty barwiące, więc klej musi się związać z nimi, a nie z samą skórą.​​