Na całym świecie przepisy często mogą inicjować postęp w zakresie bezpieczeństwa pracy. Wraz z rozwojem technologii, miejsc pracy i stylu życia widoczność ludzi, a także standardy bezpieczeństwa są stale ulepszane w celu poprawy bezpieczeństwa w miejscu pracy i poza nim.
Nasi eksperci techniczni współpracują z uniwersytetami, stowarzyszeniami, organami ds. normalizacji i instytutami badawczymi na całym świecie, aby uczynić świat bezpieczniejszym, a ludzi bardziej widocznymi. Naukowe podstawy widoczności stanowią fundament wszystkich podejmowanych przez nas prac, a badanie czynników ludzkich wykorzystujemy w celu weryfikacji i rozwoju produktów, a także w celu poprawy globalnych standardów widoczności.
„Ktoś mi ostatnio powiedział, że nasze produkty prawdopodobnie uratowały mu życie. Samochód wyhamował przed nim, gdy jechał na rowerze. Kierowca zobaczył materiał odblaskowy na jego hełmie ochronnym w samą porę. To jest powód, dla którego kocham swoją pracę”.
Giovanna Longo,
Od 2000 r. pracuje nad normami ISO dla marki Scotchlite
EN ISO 20471 – Odzież o zwiększonej widoczności – Metody badań i wymagania
Norma ISO 20471 określa wymagania dotyczące odzieży mające na celu poprawę widoczności osoby narażonej na ruch lub na ruchome części zmechanizowanego sprzętu. Inaczej mówiąc, odzież zgodna z normą ISO 20471 zwiększa widzialność użytkownika, co oznacza, że „musi mieć określony rozmiar, zapewniać wystarczający kontrast z tłem środowiska i umożliwiać dostrzeżenie pieszego”.
ISO 20471 niejako określa dla projektów zwiększających widzialność sumę minimalnych wymagań dotyczących wielkości dobrze widocznego materiału (fluorescencyjnego w przypadku światła dziennego, odblaskowego w nocy, 3 klasy efektywności w zależności od ilości elementów).
Klasa odzieży
Minimalna ilość materiału o zwiększonej widzialności w m2 zgodnie z tabelą 1 normy ISO 20471:
Ilość materiału powinna być obliczona w oparciu o najmniejszy dostępny rozmiar, gdy ubranie jest ułożone płasko na stole. Zamiast materiału fluorescencyjnego i odblaskowego można zastosować materiał o połączonych zaletach.
Wskazania projektowe
Istnieje kilka wymagań dotyczących projektowania (§ 4.2 w normie ISO 20471), a oto najważniejsze z nich:
Wymagania materiału podstawowego
Dopuszczalne są trzy kolory: fluorescencyjny czerwono-pomarańczowy, fluorescencyjny żółty i fluorescencyjny czerwony. Kolory są dobrze określone, zgodnie ze współczynnikiem luminancji i polami koloru (tabela 2 normy ISO 20471). Istnieje kilka wymagań dotyczących materiałów fluorescencyjnych, a wśród nich znajdują się odporność na promieniowanie UV (sprawdzana za pomocą testu ksenonowego), trwałość koloru w przypadku kontaktu z potem, pranie konwencjonalne i chemiczne, prasowanie na gorąco i minimalna wytrzymałość na rozciąganie, zmiana wymiarów oraz oddychalność itp.
Wymagania dotyczące materiałów odblaskowych
Materiał odblaskowy musi spełniać wymagania zawarte w tabeli 4 (znanej jako tabela 330). Jeśli jest to materiał o połączonych zaletach, musi on spełniać znacznie niższe wymagania w zakresie odblaskowości, pokazane w tabeli 5. Z tego powodu materiały o połączonych zaletach są dozwolone tylko w przypadku odzieży klasy 1, gdyż oferują niższy poziom ochrony.
Ponadto materiały odblaskowe muszą spełniać takie wymagania, jak odporność na ścieranie, zginanie, zmiany temperatury, pranie i opady deszczu. Metody prania zależą od ostatecznego zastosowania produktu i mogą obejmować pranie chemiczne, pranie w warunkach domowych oraz pranie przemysłowe. Po zakończeniu wszystkich testów, materiał odblaskowy musi odznaczać się pewnym minimalnym współczynnikiem odblaskowości przy odpowiednim kącie obserwacji. To może być różnie w przypadku materiałów odblaskowych i materiałów o połączonych efektach.
Ta norma jest nadal w przygotowaniu. Zasadniczo zastąpi zarówno normy EN 1150, jak i EN 13356. Główną różnicą w stosunku do obecnych norm z zakresu widoczności jest to, że nowa norma pozwoli odzieży chronić użytkownika zarówno w dzień, jak i w nocy (ISO 20471 i EN 1150 wymagają zarówno ochrony w ciągu dnia, jak i w nocy). Innym godnym uwagi wymaganiem tej normy jest to, że obejmie sytuacje o średnim ryzyku, takie jak praca w przemyśle (na przykład przy pojazdach poruszających się z wolną prędkością), bieganie wzdłuż dróg z ograniczeniem prędkości lub jazda na rowerze. Nadal nie jest wiadomo, kiedy ta norma zostanie opublikowana.
Norma EN 1150 ustanawia standard, który musi spełniać odzież o zwiększonej widzialności, aby użytkownik był dobrze widoczny dla kierowców z daleka we wszystkich warunkach pogodowych i oświetleniowych. Aby to osiągnąć, odzież musi być wykonana z połączenia materiału fluorescencyjnego zapewniającego widoczność w ciągu dnia i materiału odblaskowego zapewniającego widoczność w nocy i w warunkach o ograniczonej widzialności. Norma określa minimalne wymagania, oraz dotyczy wyłącznie odzieży do użytku innego niż zawodowy. Wymagania projektowe są mniej restrykcyjne w porównaniu z normą ISO EN 20471, wymagana jest mniejsza ilość materiału o zwiększonej widzialności, a liczba dozwolonych kolorów fluorescencyjnych jest wyższa.
Ta norma dotyczy miękkich odblaskowych zawieszek lub luźnych akcesoriów. Są to przedmioty przeznaczone do użytku innego niż zawodowy, które są tymczasowo przymocowane i można je łatwo zdjąć z odzieży użytkownika Do powszechnych przykładów należą zawieszki lub opaski na rękę. Zarówno producenci, jak i nabywcy akcesoriów odblaskowych powinni używać wyłącznie produktów spełniających tę normę.
Norma EN 469 obejmuje wymagania dotyczące odzieży używanej podczas akcji przeciwpożarowej. Obejmuje wymagania dotyczące konstrukcji odzieży, a także wymagania termiczne i mechaniczne, w tym parametry przenikania ciepła, rozprzestrzeniania płomieni i odporności na rozciąganie.
Ustanawia także wymagania dotyczące widoczności odzieży dla straży pożarnej, które są wyszczególnione w § 6.14 i załączniku B normy. Używanie materiału odblaskowego nie jest obowiązkowe, a jego integracja z odzieżą zależy od oceny ryzyka. W przypadku zastosowania materiału odblaskowego spełnione muszą zostać następujące kryteria.
Minimalna ilość materiału
Materiał odblaskowy nałożony na całym obwodzie rękawów, nogawek i tułowia musi zapewniać widoczność z każdej strony. Minimalna ilość materiału powinna być następująca:
Wymagania dotyczące materiałów fluorescencyjnych
Podobnie jak w przypadku normy ISO 20471, kolory są bardzo dobrze zdefiniowane przez współczynnik luminancji (tabela 2 ISO 20471).
Wymagania dotyczące materiałów odblaskowych
Materiał odblaskowy musi być zgodny z definicją zawartą w tabeli 4 normy ISO 20471.
Jeśli jest to materiał odblaskowy w wydaniu połączonym, musi spełniać znacznie niższe wymagania z zakresu odblaskowości, przedstawione w tabeli 5 normy ISO 20471.
Materiały odblaskowe muszą również przejść test rozprzestrzeniania się płomienia oraz test odporności na wysokie temperatury:
Test rozprzestrzeniania się płomienia
Test taki przeprowadza się na wszystkich materiałach stosowanych w odzieży dla straży pożarnej, zgodnie z normą ISO 15025, procedurą A. Materiał jest początkowo wystawiany na kontakt z dużym płomieniem; nie powinien płonąć ani wydzielać stopionych zanieczyszczeń; płomień nie powinien pojawić się po zgaszeniu ognia ani nie powinno wystąpić żarzenie się po zniknięciu płomienia; ponadto w materiale nie powinny powstać dziury.
Test odporności na wysokie temperatury
Podczas tego testu materiał umieszcza się w specjalnym piecu w temperaturze 180°C na 5 minut, zgodnie z normą ISO 17493. Materiał nie powinien kapać, zapalać się, topić ani kurczyć więcej niż o 5%. Po przetestowaniu odporności na wysokie temperatury materiał odblaskowy musi nadal wykazywać minimalny efekt przy określonym kącie widzenia i padania światła.
Ta norma określa wymagania dotyczące działania odzieży przeciwpożarowej do pożaru lasów. Pomaga zapobiegać przegrzewaniu się ciała strażaków podczas walki z pożarami lasów. Zapewnia, że odzież jest zarówno lekka, jak i skuteczna, co minimalizuje stres użytkownika. Na ubraniu musi znajdować się co najmniej 0,13 m² materiału odblaskowego lub co najmniej 0,2 m² materiału w wersji połączonej.
Ta norma określa wymagania dotyczące działania odzieży ochronnej do ratownictwa technicznego. Obejmuje to pracę związaną z sytuacjami występującymi na przykład podczas kolizji drogowych lub przy zawalonych budynkach i wokół nich, często przez dłuższy czas. Norma obejmuje ogólny projekt odzieży, minimalne poziomy efektywności zastosowanych materiałów, metody testów stosowane w celu ustalenia poziomów efektywności, a także oznakowania i informacje podawane przez producenta. Wymagania dotyczące widzialności są bardzo zbliżone do wymagań normy ISO EN 20471.
Niniejsza norma określa minimalne wymagania bezpieczeństwa i metody badań odzieży ochronnej, w tym kapturów, fartuchów, rękawów i getrów, które są zaprojektowane w celu ochrony ciała użytkownika podczas spawania i powiązanych procesów o podobnym ryzyku. Ta norma nie obejmuje wymagań dotyczących stóp, dłoni lub twarzy, w tym ochrony oczu. Wskazówki dotyczące wyboru rodzaju odzieży do spawania przeznaczonej do różnych prac spawalniczych znajdują się w załączniku A.
Ta norma określa wymagania dotyczące działania odzieży zaprojektowanej do ochrony ciała użytkownika (z wyłączeniem dłoni i stóp) przed wysoką temperaturą i/lub płomieniami. Norma ma zastosowanie względem odzieży ochronnej, która może być noszona przez różnych pracowników, gdy istnieje potrzeba zastosowania ochrony przed rozprzestrzenianiem się płomieni lub jeśli użytkownik może być narażony na promieniowanie cieplne, ciepło konwekcyjne albo rozpryski stopionego metalu.
Norma ta określa wymagania dotyczące ograniczonego rozprzestrzeniania się płomienia przez materiały, łączenia materiałów i odzieży ochronnej w celu zmniejszenia ryzyka zapalenia się odzieży. Przeznaczona do ochrony użytkowników przed sporadycznym i krótkotrwałym kontaktem z małymi płomieniami. Gdy poza ochroną przed ograniczonym rozprzestrzenianiem się płomieni konieczna jest ochrona przed zagrożeniami ze strony wysokiej temperatury, wówczas bardziej odpowiednie są normy takie jak ISO 11612.
Ta norma umożliwia producentom tekstyliów przetestowanie tkanin i odzieży pod kątem odporności na wymagające procesy prania i suszenia stosowane w pralniach przemysłowych do celów pielęgnacyjnych i konserwacyjnych. Wykonywanie rygorystycznych testów materiałów w warunkach prania przemysłowego nie jest praktyczne, dlatego ta norma umożliwia producentom przetestowanie tkanin i odzieży pod kątem odporności na dokładne pranie i suszenie przy użyciu określonego mniejszego sprzętu. Testy można przeprowadzić w warunkach laboratoryjnych, rygorystyczne i standardowe, uwzględniające takie właściwości jak stabilność wymiarowa, trwałość koloru, gniecenie, zbieganie się szwów, mechacenie i ogólne aspekty wizualne.
Ta norma służy do testowania jakości tekstyliów poddawanych procedurom prania i suszenia w warunkach domowych. Testowane właściwości obejmują gładkość, kurczliwość, usuwanie plam, wodoodporność, hydrofobowość, trwałość koloru. Ta norma obejmuje nie tylko tkaniny, ale sprawdza również wydajność odzieży, produktów domowych i innych artykułów tekstylnych. Maszyny do prania i suszenia oraz detergenty dobierane są w zależności od kraju, w którym użytkownik będzie używał tekstyliów.